Mówiąc o strategii i polityce bezpieczeństwa, myślimy [...] o kulturze strategicznej, czyli o kulturze bezpieczeństwa państwa, ponieważ koncepcja kultury strategicznej stanowi odpowiedź na potrzebę uwzględnienia subiektywnych czynników kształtujących strategię i politykę bezpieczeństwa narodowego. Stopniowa ewolucja tej koncepcji, od narzędzia pomocniczego analizy strategicznej po alternatywny sposób objaśniania polityki bezpieczeństwa państwa, wpisuje się w trend rozwoju podejścia kulturowego w naukach społecznych. Upraktycznianie koncepcji kultury strategicznej zdaje się zwiększać przeobrażenia współczesnego ładu międzynarodowego. Wychodząc z tego punktu widzenia, autor podjął się również próby znalezienia odpowiedzi na pytanie, które niezbyt często pojawia się w polskich publikacjach czy dyskusjach naukowych, a mianowicie: czy Polska ma własną kulturę bezpieczeństwa? Próba znalezienia odpowiedzi na to pytanie podyktowana była przede wszystkim tym, że według autora byłoby dziwne, gdyby naród mający tak wielkie tradycje oręża i tak głęboko zakorzenione poczucie znaczenia bezpieczeństwa, niezależności i niepodległości nie miał własnej kultury strategicznej (kultury bezpieczeństwa). (Ze Wstępu)